Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάϊντ

«Το πρωινό ήταν πια πολύ προχωρημένο. Οι υπηρέτες είχαν σηκωθεί. Όλα τα φάρμακά μου βρισκόντουσαν στο εργαστήριο ― μια μακρινή διαδρομή: Να κατέβεις τα σκαλιά από δυο πατώματα, να διατρέχεις το διάδρομο στο πίσω μέρος του σπιτιού, να διασχίσεις την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της ανατομίας, κι όλα αυτά ενώ βρισκόσουν σε μια κατάσταση παντελούς. τρόμου. Θα μπορούσα βέβαια να καλύψω το πρόσωπό μου. Άλλα σε τι θα μου χρησίμευε αυτό, αφού δεν ήμουν σε θέση να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου; Τότε ένα κύμα ανακούφισης μού ήρθε στο νου ότι οι υπηρέτες ήταν συνηθισμένοι κιόλας στο πήγαιν' έλα του δεύτερου εαυτού μου. Ντύθηκα λοιπόν γρήγορα, όσο καλύτερα ήταν δυνατό, με ρούχα των δικών μου διαστάσεων. Διέσχισα γοργά το σπίτι, όπου ο Μπράντσου γούρλωσε τα μάτια του και τραβήχτηκε πίσω βλέποντας τον κύριο Ξάιντ τέτοια ώρα και μ' ένα τόσο παράξενο ντύσιμο. Και δέκα λεπτά αργότερα, ο δόκτωρ Τζέκυλ είχε επιστρέψει με τη δική του μορφή και είχε κάτσει, σκοτεινά συνοφρυωμένος, για να προσποιηθεί ότι παίρνει το πρωινό του…” Το κλασικό αριστούργημα που καταδεικνύει τη διπλή φύση της ανθρώπινης ψυχής: το καλό και το κακό, αδιάσπαστα ενωμένα, η επιστημονική γνώση και τα αβυσσαλέα πάθη, που οδηγούν τον άνθρωπο άλλοτε στα ύψη εκπληκτικών τεχνολογιών και άλλοτε στα πιο φρικτά εγκλήματα.